Zaragoza ligt aan de rivier de Ebro in het noorden van Spanje, ter hoogte van Barcelona, net onder de Pyreneeën. Deze meer dan 2000 jaar oude, op 4 na grootste stad van Spanje dankt haar naam aan Ceasar Augustus, die de plaats stichtte. Zaragoza heeft evenals de meeste plaatsen in Spanje een rijk Moors verleden. Het is omringd door bergen en woestijn waar vanuit met regelmaat een koude alles doordringende wind, Cierzo genaamd, kan opsteken die tevens veel stof meebrengt. Eind jaren ’80 wemelde het in de stad van de bars die verspreid waren over zo’n 4 uitgaanscentra. Aangezien de Spanjaarden veel op straat leven is er ook nu nog in vrijwel elke straat wel een café waar je koffie kunt drinken, een ontbijtje nemen of een tapa en een glaasje.
In januari 1987 belandde Bertus op uitnodiging van bassist Roel (Raúl) Kerkhoff, die hij kende uit de tijd met Cold Turkey en die al enige jaren in Spanje woonde, in Zaragoza. Samen met gitarist/zanger Iñaqui Fernández richtten ze een band op, waarvan het repertoire om praktische redenen uit voornamelijk covers uit de jaren ’60 en ’70 zou bestaan. Binnen een week werd dit drietal aangevuld met gitarist/zanger Josu García. Binnen drie weken werd een eerste periode afgesloten met 2 optredens in de destijds vooraanstaande discotheek KWM. De band werd hierbij gecompleteerd met drummer Guillermo en de Duitse zangeres Nicola. Deze laatste werd bij de groep gehaald vanwege haar zangkwaliteiten, maar niet in de laatste plaats vanwege haar ‘looks’. Het stond tenslotte aardig om wat ‘vrouwelijk schoon’ op het podium te hebben. Daarbij had Nicola, die in de stad enige bekendheid genoot met optredens in cabaretvoorstellingen, haar eigen aanhang en extra publiek was altijd welkom.
[widgetkit id=142]
Het aanbod voor de optredens kwam een beetje onverwacht. De band had nog geen naam, dus moest er ter plekke een worden bedacht. Gezien de populariteit bij de groepsleden onderling van een zeker nummer van Frank Zappa werd op dat moment de naam ‘Stinkfoot And The Darling’, waarbij deze laatste verwees naar (gast)zangeres Nicola. De band speelde die avonden een programma met nummers van voornamelijk The Beatles, The Rolling Stones, The Kinks, en The Easybeats. The Darling zong African Regae van Nina Hagen en These Boots Are Made For Walking van Nancy Sinatra. Enkele weken na deze optredens vervolgde de band zijn kortstondig bestaan met meer optredens in voornamelijk standplaats Zaragoza en enkele uitstapjes naar de Middellandse Zeekust en wat dorpen in de buurt van de stad. Omdat de (provisionele) naam van de band nogal wat misverstanden gaf werd deze veranderd in Gota Gota Band. De belangrijkste hangout van de band was La Metro, een bar met een concertzaaltje in de kelder. De groep speelde hier regelmatig. Het repertoire veranderde in deze periode wat meer richting jaren 70, met nummers van onder andere David Bowie, The Police, Talking Heads, Steve Miller Band, terwijl er van de weeromstuit toch ook wat eigen nummers in slopen. Ook legde de band zich toe op een meer akoestisch programma, eigenlijk ‘unplugged’ voordat dit door MTV werd geïntroduceerd. Hierbij stonden behalve unpluggedbewerkingen van nummers uit het bestaande repertoire ook nummers van o.a. Crosby, Stills and Nash en Gerry Rafferty op de setlist. Deze aanpak gaf de gelegenheid om ook in wat kleinere bars te spelen. De band maakte in deze periode een demo-tape, enkele live-opnames en een televisieopname, die op de regionale tv werd uitgezonden.
Bert woonde samen met Josu bij Iñaqui in huis in de Calle San Blas, door hem al snel Calle San Blasfemia gedoopt omdat het er niet altijd even prettig rook, in een van de oudste stadsgedeeltes. Tegenover stond een kerk die op zondagen een uitzonderlijk klokkengelui liet horen. Het leek er nog het meeste op alsof de koster zich, met de borrel van de vorige avond nog in zijn kraag, in de toren van boven naar beneden langs de klokken liet vallen, daarbij een ongecoördineerd geluid producerend, dat een opvallen lange tijd kon aanhouden.
Wanneer je de straat uit liep en de Avenida César Augusta overstak, waar de markt staat, kwam je in de nog oudere Casco Antiguo, het oude Romeinse centrum van de stad. Hier tref je nog steeds een wirwar van smalle straatjes aan, met elkaar verbonden door intieme pleintjes, waar je in de warmte van de avond eindeloos kan zwerven. Zoals gewoonlijk kom je er veel bars tegen en ook allerlei winkeltjes. Aan de ene kant wordt de wijk begrensd door het plein van de Pilar katedraal, aan de Ebro gelegen, en aan de andere kant door de Plaza de España, waar het commerciele centrum van de stad begint. Hier vind je ook de Tubo, het oudste uitgaanscentrum van de stad, waar je struikelt over de kleine (tapa)barretjes Na verloop van zowat een half jaar bleken ondanks alle inspanningen en succesvolle optredens de inkomsten toch niet voldoende om de portemonnee te vullen, niet onbelangrijk in het op sociaal niveau veel hardere Spanje. Het was inmiddels zomer en in het altijd stoffige Zaragoza werd het hoe langer hoe warmer. Met zo’n 38o begon Bert’s bloed aardig te koken, terwijl tegelijkertijd de behoefte om voor een tijdje naar huis terug te keren en zich toe te leggen op een studie van de taal evenredig toenam.
Na een paar maanden afwezigheid keerde hij terug om de band inactief aan te treffen. Ieder van de overige bandleden had andere, beter betaalde activiteiten op zich genomen, de animo was verdwenen. Hoewel de groep nooit officieel werd ontbonden hield men het toch voor gezien. Bert keerde terug naar Nederland. Josu heeft zijn droom nagejaagd op zoek naar het ‘grote succes’ in Madrid, waar hij met onder meer een van de meest vooraanstaande muzikanten van Spanje, maar ook daarbuiten, dichter/zanger Joaquin Sabina speelde. Roel en Iñaki zijn samen gebleven en hebben enkele jaren later een Beatles-coverband opgericht met de naam Green Apples. Green Apples met Nowhere Man in YouTube In 2008 kwam het tijdens de Expo in Zaragoza nog tot een kortstondige reünie waarbij Bert tijdens een optreden zich voor enkele nummers bij zijn oude kompanen op het podium voegde.
In december 2010 herenigde Bert zich met zijn oude vrienden Iñaqui en Roel tijdens hun jaarlijkse John Lennon memorial met hun band Green Apples. Dit jaar was het 30 jaar geleden dat Lennon overleed. Bert zong tijdens de twee concerten op 9 en 10 december in de volgepakte kelder van La Campana de los Perdidos’, ‘Strawberry Fields Forever’, een van de belangrijkste nummers in het oeuvre van JL. Hiervan zijn opnames gemaakt die wellicht ooit nog wel eens op deze website geplaatst zullen worden.
In januari 2011 kwam Bert via internet in contact met de ‘Darling’, Nicola Beller Carbone, die inmiddels een gevierde operazangeres bleek te zijn. Zij reageerde blij verrast met het filmpje op YouTube en besloot spontaan om dit op haar site te plaatsen. Zie hier haar site http://www.bellercarbone.it/