De Kroeg

Tussen 1978 en 1990 was de belangrijkste ‘hangout’ voor muzikanten en muziekliefhebbers in Den Haag De Kroeg op De Laan. De combinatie van naam en straat kon regelmatig in verwarring resulteren. Het wilde wel eens gebeuren dat je in nachtelijke uren door de politie staande werd gehouden tijdens een of andere controlebezigheid. Het was altijd weer hilarisch om op de vraag “waar komt u vandaan” te antwoorden met “uit de kroeg”. Daarop volgde onvermijdelijk: “fijn, maar welke kroeg”. Waarop het tijd werd om triomfantelijk te antwoorden: “De Kroeg op De Laan”, geen woord gelogen en toch een antwoord schuldig gebleven, althans zo leek het de betreffende diender. Ooit heeft schrijver dezes hier nog eens tot zijn genoegen aan toe mogen voegen, toen hij eens tijdens een nachtelijke verplaatsing van De Kroeg naar Café Promenade op weg door een surveillancewagen werd staande gehouden, “Maar ik moet nu verder want ik wil nog gauw een pilsje drinken voordat ik dronken word”.

Ongeacht dit alles wist menig politieagent ongetwijfeld wel van dit etablissement, want De Kroeg werd door de politie – die overigens het bureau op de hoek van dezelfde straat had – nauwlettend in de gaten gehouden. Regelmatig konden de bezoekers, vaak na het middernachtelijk uur, op de politie vergast worden. Meestal vanwege burengerucht.

[widgetkit id=97]

Naast De Kroeg woonde namelijk Meneer Pastoor, een mooiere combinatie kon je je niet voorstellen, die regelmatig klaagde over geluidsoverlast. Een en ander motiveerde de politie om regelmatige steekproeven te doen, vooral om op de naleving van de sluitingstijd toe te zien. Dan gingen de lichten uit en werd iedereen, al of niet met drankje in de hand, naar achteren gesommeerd. Om de hoek stonden we dan gniffelend te luisteren naar hoe de politie het personeel bevroeg over de voornemens om te sluiten. Uiteraard was dan het vaste antwoord dat ze juist bezig waren met de laatste opruimbezigheden. Zodra de politie weer was vertrokken gingen dan de lichten weer aan, de deur op slot en de tap weer open. Met het geluidsvolume een stukje lager kon er dan wel weer een ‘uurtje’ aan vast geknoopt worden.

Wat hierbij hielp was de ‘officiële’ status van besloten club, die het etablissement zich aangemeten had. Omdat Joop sowieso vanwege zijn ‘verleden’ niet op eigen naam een café kon bezitten, stond de tent officieel op naam van de hiervoor in het leven geroepen stichting: ‘Stichting Jafratihe’, genoemd naar de oprichters: Jan, Frans, Tino… Na de officiële sluitingstijd ging de deur dus keurig dicht en kon je toegang krijgen middels een klop op de deur. Bekenden werden toegelaten en konden nog tot in de late uurtjes blijven. Om de zaak nog eens extra officieel te maken bestond er zelfs een heuse lidmaatschapskaart.

Het wemelde in Den Haag van de bands waarvan het grootste gedeelte De Kroeg frequenteerden. Enkele namen: Gestoordt, The Mollesters, Ketchup, Ducks Nightmare, Hollands Glorie, Napalm, The Local Heroes, Cold Turkey, The Rooftop, BVD, Screenmusic, Check The Computer, Kees Kingsize, Leopard, Eddy Vaganza, The Falcons, The Brommers en The Urban Heroes (die min of meer door Joop geadopteerd waren. Al deze, en meer bands hebben in De Kroeg opgetreden. Daarnaast werd er ook regelmatig gejamd.

Mede door de ligging van De Kroeg t.o.v. het Paard van Troje waren veel van de vaste klanten ook daar regelmatig te vinden. De kroeg van Joop was hiermee een soort verlengstuk van Het Paard. Het kwam regelmatig voor dat bezoekers – en ook medewerkers – van Het Paard na sluitingstijd naar De Kroeg vertrokken om hier nog eens lekker door te zakken. Wie dan nóg niet genoeg had van het Haagse nachtleven liep naar de Grote Markt waar ‘Daantje’ nog tot de vroege morgen open was. Ook had je hier Café Promenade, in de volksmond ook wel De Promenadebar of De Prom genoemd. De Prom was een traditioneel café gerund door de familie Visser. Met zoon Kobus, die in de laatste periode de bar draaide, kon je beter geen ruzie krijgen. De man had een opvliegend karakter en lange tenen die onder de bar vandaan leken te komen, zo makkelijk was hij er op getrapt. In De Prom kon je flipperen en darten. Er was ook een jukebox, waarin zelfs kort nadat het mooie lied op plaat uit gekomen was ‘Morge’ prijkte. Halverwege de jaren ’80 De Prom gestopt en is de Zwarte Ruiter in het pand getrokken.

Op het plein van de Grote Markt bevond zich een snackbar in een van die lage gebouwtjes die er ooit waren neergepoot in de tijd dat de gemeente hier een promenade van wilde maken. Hoe deze snackbar heette is al lang niet meer bekend, maar wel hoe die in de volksmond genoemd werd: ‘De Vetshop’ of ‘De Smijtbar’. Deze namen had de snackbar te danken aan de mate van schaamteloze desinteresse waarmee het personeel met eetwaar en klanten omging. Ook dit etablissement was nog tot na sluitingstijd van Het Paard open en werd hierdoor een verzamelplaats van mensen die na een met drank en softdrugs gevulde avond nog toe waren aan een frikadel een broodje speklap of ander dergelijk voedsel. Het kon nog wel eens gebeuren dat het personeel op de vraag “moet ik het inpakken” ter antwoord kreeg: “nee, ik pleur het hier wel weg”. De vloer voor de tent was spekglad van het vet. Waarschijnlijk één van de redenen voor de naam Vetshop.

In het begin was De Kroeg ook ’s middags open. Zo’n middagbiertje wilde nog wel een tot hilarische voorvallen leiden. Zo gebeurde het een paar keer dat een jonge man ‘spontaan’ aankondigde zijn haar af te laten scheren voor een krat bier. Een van de vaste bezoekers, die om de hoek woonde in de Assendelftstraat, had hier een paard. Binnen een paar minuten keerde hij terug met een enorme paardentondeuse waarmee onmiddellijk daad bij woord kon worden gevoegd terwijl de omstanders al vast de beloofde krat bier aan het leeg drinken waren. Overigens bleek geen van de slachtoffers hier iets van te merken, laat staan er bezwaar tegen te maken.

Je kon bij Joop altijd de nieuwste pop-rock muziek horen, van The Allman Brothers tot Frank Zappa en alles wat daar tussen zat. Een tijd lang is de kroegeigenaar idolaat geweest van de eerste LP van Kate Bush met het bekende nummer ”Wuthering Heights”. Maar het meeste succes had hij met nummers “(I Love the Sound Of) Breaking Glass” van Nick Lowe (waarbij er steevast glazen sneuvelden) en Rubberen Robbie met “Zuipen, Zuipen, Zuipen” en “Geef Mij Maar Drank”, dit om voor de hand liggende redenen.

Joop Wiersma, door zijn vaste gasten ook wel Ome Joop genoemd, was ook wel bekend als de Haagse Alice Cooper. Hij deed deze act het eerst bij een talentenjacht, geflankeerd door zijn vriendin Marian en getooid met de bekende hoge hoed en uiteraard een koningspython om zijn nek. Soms, als hij een goeie bui had deed hij zijn act ook wel in De Kroeg op het podium.

Achter de bar was de vriendelijke en moppentappende uitbater steevast te vinden in zijn onafscheidelijke vette leren broek. Joop was bijna altijd goed geluimd, behalve toen Marian bij hem weg ging. Hier was hij behoorlijk van uit zijn doen en de gasten konden hier van meegenieten, of ze wilden of niet. Tot opluchting van niet in de laatste plaats de bezoekers, duurde Joop’s verdriet niet al te lang. Op een dag was Marian weer terug. De vreugde hierom kwam tot uiting in een nummer dat Joop met zanger Evert Nieuwstede van de Urban Heroes schreef: Never Change A Winning Team. Om het lied, dat door de Heroes werd uitgevoerd, te presenteren toog het voltallige publiek van De Kroeg met de band en het barpersoneel naar de televisiestudio. In het programma van Tineke de Nooij werd de hele bende neer gezet en het nummer live gezongen. Dit is een van de grootste hoogtepunten te noemen in het bestaan van het etablissement.

Toen op een gegeven moment De Kroeg in zijn bestaan werd bedreigd, omdat Joop moeite had zijn rekeningen te betalen, hebben een aantal bands (waaronder Cold Turkey, The Urban Heroes, Leopard, Ketchup en Ducks Nightmare) spontaan een benefietconcert georganiseerd in het Paard van Troje. Hiervan is een plaatopname gemaakt waarvan Joop de opbrengst vervolgens gebruikte om er T-Shirts van te maken die hij dacht te verkopen. Hij raakte ze aan de straatstenen niet kwijt en heeft nog jaren dozen met T-Shirts in de gang van zijn woning opgestapeld gehad. Hij had zelf wel iedere dag een schoon T-Shirt aan, dat wel.